یک نکته در باب امر به معروف و نهی از منکر

 بارها و بارها در صحبت هایم به دوستان گفته ام که شرط اخلاقی امر به معروف و نهی از منکر، پایین بودن نگاه است. نگاه به نامحرم آسیب های زیادی به همراه دارد. کسی که به راحتی به نامحرم نگاه میکند، باید قید حضور قلب در نماز را بزند. چشم ورودی قلب است و اگر کنترل نشود، قلب انسان به آرامش نمی رسد. نگاه به نامحرم را باید ترک کرد، علی الخصوص اگر محجبه باشد! پس کسانی که عزم آمر به معروف و ناهی از منکر شدن را دارند باید تمرین کنند که سرشان همیشه پایین باشد.

جدای از آن، در دین ما حصول وجوب، واجب نیست. یعنی نباید شرایطی را برای خودمان فراهم کنیم تا واجبی بر گردنمان بیفتد. مثلا نباید به وضو گرفتن دیگران نگاه کرد تا امر به معروف و نهی از منکر کنیم، بلکه اگر در حین وضو اتفاقی متوجه شدیم که فلان کس وضویش را اشتباه میگیرد، باید به او تذکر داد. اگر نگاهمان کنترل شده باشد کمتر مورد نهی از منکر پیش می آید. اگرهم چشممان به نامحرم افتاد، نخست باید استغفار کرد و سپس نهی از منکر.

                                                                 ***

آن زمانی که امر به معروف و نهی از منکر را به طور جدی شروع نکرده بودم، بزرگی به ما گفت: “اگر نهی از منکر کنید، خداوند کاری می کند که اگر ناخواسته هم نگاهتان به نامحرم افتاد، دلتان نلرزد”.فتامل!