چرا امر به معروف بر نهى از منکر مقدّم است؟
|
در این مقاله که مباحث امر به معروف و نهی از منکر در آن مطرح شده قصد داریم بطور خلاصه به یک سوال مهم در این مورد پاسخ گوییم و آن اینکه:
چرا همیشه امر به معروف بر نهى از منکر مقدّم است؟
پاسخ:
زیرا اگر ظرفها را از معروف و نیکىها پر کنیم، جایى براى منکر وزشتىها باقى نمىماند به چند نمونه توجه کنید:
۱٫ خداوند در آغاز کار، دستور بهرهگیرى همه چیز را به آدم و حوا مىدهد. و مىفرماید: «کلا منها رغداً حیث شئتما» (بقره، ۳۵) سپس مىفرماید: از درخت خاصى نخور، یعنى اول نیاز او را با خوردنىهاى بجا تأمین مىکند و سپس او را نهى مىکند.
۲٫ حضرت لوط دختران خودش را براى ازدواج عرضه مىکند و مىفرماید: «هۆلاء بناتى» (هود، ۷۸) سپس آنان را از عمل زشت لواط نهى مىکند.
۳٫ نماز معروفى است که اقامهى آن جلوى منکرات را مىگیرد: «انّ الصّلاه تنهى عن الفحشاء والمنکر» (عنکبوت، ۴۵)
آرى؛ اگر بخواهیم آمار فساد و منکرات کم بشود باید شرایط ازدواج را آسان کنیم.
در حدیث مىخوانیم: اگر از ازدواج موقت جلوگیرى نمىشد، هیچ کس جز افراد شقى زنا نمىکرد.
بعد از این مقدمه کوتاه در مورد امر به معروف و نهی از منکر سه مسئله و چند پرسش و پاسخ را در این مورد مطرح می کنیم:
از رساله آیه الله نوری همدانی(دام ظله):
(مسأله۲۷۹۲) اگر احتمال صحیح داده شود که سکوت موجب آن می شود منکری معروف شود یا معروفی منکر شود بر علماء اعلام است اظهار حق و اعلام آن ، وجایز نیست سکوت .
(مسأله۲۷۹۳) اگر سکوت علماء اعلام موجب تقویت ظالم شود یا موجب تأیید او گردد یا موجب جرأت او شود بر سایر محرّمات ، واجب است اظهار حق و انکار با طل ، اگر چه تأثیر فعلی نداشته باشد .
(مسأله۲۷۹۴) اگر سکوت علماء اعلام موجب شود که مردم به آنها بدگمان شوند و آنها را متهم کنند به سازش با دستگاه ظلم ، واجب است اظهار حق وانکار باطل ، اگر چه بدانند جلوگیری از محرّم نمی شود و اظهار آنها اثری برای رفع ظلم ندارد .
آیه الله خامنه ای(دام ظله):
سوال۱: در مورد افرادى که به حجاب بى‌اعتنایى مى‌کنند چه وظیفه‌اى داریم؟
جواب: با وجود شرایط، نهى از منکر زبانى واجب است.
سوال۲: اگر فردى بعد از امر به معروف کار ناپسندش را تکرار کند آیا باید مجدداً او را ارشاد کنیم؟
جواب: آرى مجدّداً با وجود شرایط امر به معروف و نهى از منکر لازم است امر به معروف و نهى از منکر کنید.
————————————-
نویسنده: آمنه اسفندیاری
منبع: بخش احکام اسلامی تبیان
