نظارت عمومى و مساله آزادى
|
آزادى در همه فرهنگ‌ها حد و حدود و خط قرمزى دارد، هیچ کس نیست که آزادى مطلق را روا بداند، آزادى تا آنجا محترم است که موجب انحراف و سقوط جامعه و هرج و مرج و بى بند و بارى نشود.
آزادى معقول یعنى رفع موانع رشد و کمال، براى حرکت سالم به سوى تکامل است، موانع کمال همان دست‌اندازهایى است که باید با امر به معروف و نهى از منکر، و نظارت عمومى، برطرف گردد، و راه براى حرکت به سوى کمال صاف شود، بنابراین امر به معروف و نهى از منکر مکمل و یار تقویت کننده آزادى صحیح است.
نظیر این شبهه در عصر پیامبراکرم نیز این شبهه القاء شد، پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) با ذکر مثالى روشن به آن پاسخ داده، فرمود: «اجتماع ما بسان یک کشتى است، سرنشینان کشتى تا آنجا آزادند که موجب هلاکت دیگران نشوند، هرگاه مسافرى از این آزادى سوء‌استفاده کند و بخواهد با میخ یا تیشه‌اى کشتى را سوراخ نماید، همه مسافران با شدت به او اعتراض نموده و از او جلوگیرى مى‌نمایند، و با نهى از منکر خود، کشتى و سرنشینانش را از خطر حفظ مى‌نمایند.»
این کار یک موضوع کاملا عقلانى و فطرى الزامى است، و ضد آن قطعا دیوانگى و خودکشى است، آیا آزادى به انسان اجازه مى‌دهد که خودکشى کند یا دیوانگى نماید؟
مثالی دیگر این که: افراد اجتماع همچون اعضاء یک پیکرند، اگر در پیکر انسانى، غده چرکینى پدیدار شد و در حال گسترش بود، هرگاه جراح متخصص آن غده چرکین را با جراحى بیرون آورد، مى‌توان گفت کارى خلاف آزادى نموده است، با توجه به این که او با این کار سایر اعضاء را از خطر آن غده نجات داده است.
پس امر به معروف و نهی از منکر اگر در چارچوب اجرا شود و اصولش رعایت شود نه تنها باعث سلب آزادی در جامعه نیست بلکه باعث رشد و باکندگی جامعه می‌شود.
————————————-
منبع: سایت ستاد احیاء خراسان رضوی
