در جستجوی راه برای مبارزه با فساد و منکرات

گسترش روزافزون فساد در ابعاد اخلاقی، اقتصادی و شیوع و اشاعه منکرات هر ناظر آشنا و بیگانه را به شگفتی واداشته تا بدانجا که دشمنان ما نیز روند موجود را تحقق توطئه های خود دانسته و از اینکه طرح های تهاجمی آن به ثمر نشسته است اظهار خوشحالی می کنند. و شاید خیلی مسائل دیگر که آنها سامان داده و از آن خشنودند.

این در حالی است که مسلمانان دیگر کشورهای اسلامی وقتی قدم به فرودگاه های ما می گذارند یا از دیگر مرزها به ایران وارد می شوند و پرده دری ها و با لباس و چهره و حرکات ناهنجاری دختران و زنان خیابانی روبرو می گردند و فروشگاه های لباس و مانکن ها و مناظری از این قبیل را مشاهده می کنند و اخبار مفاسد اجتماعی را می شنوند انگشت حیرت به دندان گرفته و خیره می مانند که این چه وضعی است؟! یکی از برادران مسلمان ما که از هند آمده بود می گفت: بیست سال است که در این کشور به سر می برم تا کنون یک مورد تعرض نسبت به خانواده من با لفظ یا اشاره ندیده ام امّا چند روز است در ایران هستم. همسرم می گوید: بدون همراهی تو به خیابان نمی روم. مواردی از مزاحمت های اخلاقی را دیده ام آیا اینها شرم آور نیست؟! در کشوری که داعیه دار رهبری جهان اسلام است و می خواهد، ام القرای کشورهای اسلامی باشد، چرا اینگونه شاهد لجام گسیختگی و بی بند و باری و کشف حجاب زنان و دختران و مزاحمت های خیابانی باید باشیم؟!
اگر به اینها بیفزائیم جشنواره هائی را که به نام سازمان ملی جوانان و سینما و نظائر آن با اختلاط و امتزاج پسرها و دخترهای آنچنانی با عنوان شادی آفرینی و ارائه الگوی برتر برای جوانان ایرانی برگذار می شود و تنها یک جشنواره اخیر بنام جوانان هفتاد میلیون تومان هزینه از خون این ملّت را بلعیده و آن صحنه های زشت و شرم آور را آفرید که لکّه های ننگ آن از دامن مسؤلان و برگذار کنندگانش به این زودی ها زدوده نخواهد شد و ملت آنان را نخواهد بخشید و انتقام این بدآموزی و ناهنجاری را از مسببان آن خواهد گرفت، و اگر پاره ای کنسرت های موسیقی مانند آنچه در چهل ستون اصفهان در روزهای اخیر با مجوز ارشاد و اماکن و میراث فرهنگی رخ داد و آن صحنه های ناپسند را از حضور پسران و دختران هوسباز و فرو افتادن مرز حیا و حجاب از اینگونه تجمع ها نشان داد بر اینها بیفزائم و اگر…و اگر… ده ها از این قبیل در ورزشگاه ها و نمایشگاه ها را که در نظر آوریم بیش از پیش سر مسؤولان فرهنگی و اجرائی به زیر خواهد افتاد و جز سکوت و انفعال و شرمندگی پاسخی برای ملت نخواهند داشت و از این آزمایش تاریخی که در آن رفوزه شدند برای همیشه سرافکنده خواهند بود. تاریخ این حوادث را در حافظه خود ضبط نموده و برای نسلهای بعدی تعریف می کند مانند آنچه از کشف حجاب هشتاد سال پیش بدست آن دودمان خبیث امروز حکایت دارد با این تفاوت که آنروز در زیر سرنیزه رضاخانی بود که انگلیسی ها او را روی کار آوردند و امروز در کشوری رخ می دهد که فضای عطر آگین انقلاب به مشام می رسد و خون پاک شهدا نخشکیده و این میراث معنوی و مائده آسمانی را به دست ما داده اند و ما لیاقت پاسداری و شایستگی حراست آن را نداریم. در برابر این ماجرا عدّه ای بی درد به این وضع افتخار می کنند و آن را ثمره آزادی و حقوق برابر و دست آورد اصلاحات!! می دانند. و در پیشگاه خداو خلق محکوم و شایسته محاکمه و مجازات اند.
از سوی دیگر عدّه ای دردمند فقط می نالند اما درپی راهکار و چاره جوئی نیستند، خون دل می خورند اما مرعوب اند، اینهمه امکانات در کشور وجود دارد و آنهمه نیروهای انسانی و وسائل خبری و رسانه ای در اختیار است اما سر درگم و درمانده به خود می پیچند و نمی دانند چه کنند! در حالی که اسلام راه چاره را نشان داده و عقل و خرد راهگشای هر مشکل است و امکانات و ابزارهای ما احتکار شده و نمی دانیم چگونه از آن بهره برداری کنیم! از طرف دیگر آنچنان بی تفاوتی در کشور حاکم شده و در فضای حاکمیت سایه افکنده که اگر بدتر از این هم بشود و برهنه به خیابانها بیایند و به زشت ترین کارها دست بزنند، احدی عکس العمل نشان نمی دهد. نیروهای دولتی بی تفاوت اند، و نیروهای مردمی هم جرئت اقدام ندارند، چرا که یک چیزی هم بدهکار می شوند و محکومشان می کنند و از دادگاه پشیمان برمی گردند. خبرهائی که از کنار دریای شمال می رسد یادآور عصر طاغوت و صحنه های زشت و رسوای آن دوران است و نه نیروی انتظامی و نه از سازمان امر به معروف و نهی از منکر، هیچکدام در هیچ عرصه ای حضور ندارند، جشن های عروسی در باغات اطراف شهرها، تهران، اصفهان و… با وضع ناهنجار و اختلاط مرد و زن و مشروبخواری و نوازندگی برگزار می شود و نه پاسگاه های منطقه و نه هیچ نیروی دیگر برخورد نمی کند و اگر خبری شد زیر سبیلی رد می شود!! و رشوه که همه جاکار ساز است اینجا نیز به عنوان حق سکوت حل مشکل می کند!! شرمندگی و رسوائی آنقدر زیاد است که قلم از بیانش ناتوان است و تصوریش جز تأسف و تأثر بازتابی ندارد. و تکرارش نیز ملال آور و بی تأثیر است.

بالاخره چه باید کرد؟
باید از جائی شروع شود، این قفل جادوئی شکسته شود. برای این مطلب به چند موضوع باید پرداخت.

۱ـ پاسخگو بودن مسئولان نظام
مسؤولان نظام باید در هر رده و جایگاه هستند پاسخگو باشند و با حساسیت بیشتر به مسئله بنگرند، آنها که در احساس مسؤولیت از مردم عقب مانده اند خود را به مردم برسانند، آن ها بجای اینکه پیشرو در حوادث و تکالیف و مسئولیت شناسی باشند پس رو و وامانده شده اند. شاید در میان آنها افرادی دلسوز باشند اما اکثر بی تفاوت اند و دلسوزان نیز به چاره جوئی نمی نشینند، هماهنگی ندارند، میان قوای سه گانه قانونگذاری و اجرائی و قضائی همسوئی نیست، به تبادل نظر نمی نشینند، تا این وحدت و هماهنگی نباشد و در مسائل مشترک که با حیات دینی و ملی گره خورده
با یکدیگر نجوشند و با عزم و اراده به جستجوی راه حل نباشند نه تورم مهار می گردد، نه فساد اداری و اقتصادی و فرهنگی کاهش می یابد نه از مواد و فساد و کشف حجاب جلوگیری خواهد شد… و سردرگمی و خنثی سازی اقدامات عرصه را برای مفسدان و مروجان فساد و فحشاء بازتر و زمینه را مستعدتر می سازد. آنها از اختلاف ما سوء استفاده می کنند و بدتر از همه اعتبار و اقتدار نظام خدشه دار می شود و دیگر هیچ قدمی در جهت اصلاحات واقعی نمی توان برداشت. خلاصه آنکه: گام اول را باید مسئولان بردارند. اگر آنها به میدان بیایند یاران بی شماری خواهند یافت و کمک های فکری و انسانی رایگانی همراهشان خواهند شد.
این اشتباه است که مثلاً سازمان امر به معروف و نهی از منکر از کمی بودجه و دفتر و دستک و نداشتن کادر و پرسنل اجرائی شکایت کند و منتظر باشد همه چیز فراهم شود یا یک مسئول به میدان بیاید! و پشت میز بنشیند و امر و نهی کند! نه این توهّم غلط باید در قدم اول از مغزها زدوده شود. درست است که هر حرکت اصلاحی ساز و کار و بودجه و امکانات می خواهد اما دفاع از دین و ارزشها آرمانی است که توده ملت در طلب آنند، مگر ما در جنگ از کدام نیروها استفاده کردیم مگر همین بسیج داوطلب نبود که خود را به آب و آتش می زد و در گرداب حوادث فرو می رفت و گوهر آزادی و پیروزی را به ارمغان آورد، این نیروها امروزه از زمان جنگ کمتر نیستند بلکه افزایش یافته اند اما جرئت اقدام ندارند، چرا که فرمانده ندارند، خون دل می خورند و دست روی دست گذاشته اند تا چه سرنوشتی برای اسلام و کشور رقم زده شود. حضور جوانان مسلمان و مرد و زن در مراسم اعتکاف و جلسات مذهبی و نمازهای جمعه و مانورهای بسیجی و نظامی، حضور انبوه مردم عاشق و نگران سرنوشت انقلاب اسلامی را به تصویر می کشد، اما مشتی افراد بی هویت فاسد و مفسد و مروج فساد بازیگر صحنه های گناه و ترویج فساد شده و مسئولان ما عرضه بهره برداری از نیروهای خودی را برای جلوگیری از اوباش و اراذل ندارند. بیش از هر چیز شکوه و گلایه مردم از مسئولان است که چرا آرام و بی تفاوت نشسته و برنامه و سازمان و تحرکی در برابر امواج فساد ندارند. بنابراین اصلاح مسئولان نخستین گام در جهت اصلاح وضع ناهنجار جامعه است. که پیامبر اکرم(ص) فرمود:«صنفان من امتی اذا اصلحا صلح العالم؛ دو صنف از امت من هستند که اگر صالح شدند جهان اصلاح خواهد شد..» و البته صالح شدن تنها به نماز و روزه و روضه و دعا و تهجد و زیارت نیست، امر به معروف و نهی از منکر نیز از واجبات است و بلکه مهمترین آنهاست. امیرمؤمنان (علیه السّلام) فرمود: «تمام اعمال نیک از خرد و کلان در برابر امر به معروف و نهی از منکر چون قطره است در برابر دریای عمیق» و این وظیفه امروز به فراموشی سپرده شده حتی از آنانکه مورد انتظار مردم اند.

۲ـ خانواده دولت
برای مبارزه با منکرات و مفاسد اخلاقی، باید از خانواده دولت و دیگر دستگاه های مسئول آغاز کرد. اگر مسئولان نتوانند افراد درون دستگاه های خود را که حقوقشان را می پردازند اصلاح کنند، پس کجا را می توانند اصلاح نمایند؟! رعایت شئونات اسلامی بویژه حجاب از مسائل اولیه ادارات، سازمان ها و مدارس و دانشگاه هاست.
مردم پیش از آنکه متخلفین اخلاقی و انضباطی را مؤاخذه کنند دستگاه های حاکم، وزارت ها و معاونت ها و رؤسا و مدیران را مسئول می دانند که چرا در پاسداری از شئونات اسلامی کوتاه می آیند. آنها بنام اسلام حقوق این ملت را می گیرند. اگر به تکلیف عمل نکنند مقامی را که اشغال کرده اند غصب است و مشروعیت ندارند و باید کنار زده شوند این تکلیفی است که قرآن مشخص کرده:«الذین ان مکناهم فی الارض اقاموا الصلوه و آتوا الزکات و امروا بالمعروف و نهوا عن المنکر».
به سراغ دانشگاه ها می رویم که میعادگاه عاشقان شده است. البته اساتید و دانشجویانی هستند که دارای تعهد دینی اند اما آنها نیز در برابر وضع بدحجابی، آرایشگری و لباسهای تنگ وشلوارها و آستین های کوتاه دختران دانشجو و جلف و روابط آزاد و رفاقت های گردشی و سیاحتی در فضائی از بی تفاوتی مسئولان رنج می برند…حال چه باید کرد؟ در اینجا راه حل نخستین این است که رؤسای دانشگاه ها و نمایندگی های ولی فقیه و مدیران معارف و بسیج اساتید و بسیج دانشجوئی دست به دست هم بدهند و تصمیم واحدی بگیرند. بطور جدی بخشنامه صادر کنند و از آنچه خلاف شرع و عرف دانشگاه اسلامی است دانشجویان را برحذر دارند، اول اتمام حجت کنند، و یک هفته مجال بدهند که دانشجویانی که پایبند اصول و ضوابط نیستند خود را اصلاح کنند، سپس متخلفین را به کمیته انضباطی معرفی نمایند و اساتید از ورود آنان به کلاس مانع شوند و نگهبانی اجازه ورود افراد متخلف را ندهد، اگر یک ماه این وضع ادامه یابد دانشگاه سامان می پذیرد
و همین امر درباره پاره ای اساتید که احیاناً دامن به بی انضباطی اخلاقی می زنند باید اجرا شود و تذکر و هشدار و اخطار پیاپی ادامه یابد. در عین حال اگر از روش های آموزشی با تدریس معارف اسلامی و آداب عملی دین دانشجویان توجیه شوند و عناصر متعهد تشویق گردند و عناصر ناصالح توبیخ گردند، وضعیت دانشگاه عوض خواهد شد. جز این راهی وجود ندارد و این راهی که دانشگاه باید به پیماید و مسئولان باید خواهان آن شوند و مقامات عالیه نظام بر آن پای بفشارند و مردم مصرانه از آنها بخواهند و بزرگان دین ناظر بفرستند و بازرسی نمایند و مسئولان متخلف را پیگرد قانونی کنند.

تولیدی ها و فروشگاه های لباس
لباسهائی که اخیراً برخی دختران و زنان می پوشند به سفارش صهیونیست ها و دشمنان دیگر اسلام سفارش داده شده، این لباس ها و آرایش ها حتی در اروپا و آمریکا هم رواج ندارد اما در کشور اسلامی ما بازار روز شده است. تولیدی های داخل هم به این دام افتاده و در فروشگاه ها به نمایش می گذارند و برتن مانکن ها پشت ویترین مغازه ها ارائه داده و به دست خریداران می دهند. در فروشگاه های ما دیگر از سرانداز و مانتوی قابل قبول اثری نیست! چرا اینطور شده؟ زیرا ناظران تولید و اتحادیه ها و نیروهای نظارتی به صورت اموات بی حرکت درآمده و هیچ گونه واکنشی نشان نمی دهند. اگر نیروهای دولتی به کمک افراد متعهد صنفی این تولیدی ها را تعطیل کنند و این مغازه را پس از اعلام و هشدار لاک و مهر نمایند این لباس های جلف چسبان و زمینه ساز بدحجابی از محیط پاکسازی می شود.
اصولاً لباس پوشیدن قانون دارد. چرا این قانون اجرا نمی شود. وقتی مرکز سازمان جوانان و سینماها و نمایشگاه ها و دانشگاه ها و اماکن دولتی و نیمه دولتی عرصه نمایش این لباس ها با بدن های نیمه برهنه باشد و هیچ کس احساس مسئولیت نکند بدیهی است که قانون نیز به مسخره گرفته می شود و پشمی به کلاه کسی نمی ماند. متظاهرین به گناه امروز خاطر آسوده شده اند باید این امنیت روانی از آنان گرفته شود با شیوه های صحیح و کاربردی و ریشه ای و قاطع…موارد دیگری نیز هست مانند برنامه های سینمایی، تلویزیونی زن بارگی مطبوعاتی که مجال بحث آن نیست.
در پایان این مقال که البته تمام شدنی نیست به صراحت می گویم: کلیه دست اندرکاران از صدر و ذیل در تمام رده های نظام مسئول این روند نابسامان اند، روندی که با نصیحیت و تذکر و موعظه و پس از ۲۵ سال، با کار فرهنگی که برخی به آن دل خوش داشته اند و تنها حرف آن را می زنند اصلاح شدنی نیست. چرا که بعد سیاسی نیز پیدا کرده و دشمن جنگ را با این سلاح و تجهیزات به درون کشور و خانه های مردم کشانیده و عقب نشینی و کوتاه آمدن در این میدان با هیچ سیاستی ـ حتی سیاست سازشکارانه ـ وفق نمی دهد.
امروزه مردم مسلمان همان هائی که با نا امیدی از اوضاع سالهای گذشته نزدیک و اوضاع اخیر سیاسی کشور با حضور در انتخابات شوراها و مجلس شورا به میدان آمدند چشم به اقدامات شایسته و سریع و قاطع کسانی دوخته اند که آن ها را ارکان نظام و متولیان انقلاب و دلسوز کشور و دین می دانند، اگر دلسوزان و نیروی خودی ـ نه منافقان چهره عوض کرده ـ کوتاه بیایند این مردم دیندار و امیدوار را نیز از دست خواهند داد. آنوقت پشتوانه دیگری برای دین باقی نمی ماند. بنظر می رسد تعامل و سازشکاری و تساهل امروزه از سوی دوستان انقلاب جواب نمی دهد و خطری جدی است که نه تنها دل چهره های ناصالح را رام نمی کند بلکه چهره های صالح را نیز ناامید می کند و خطر این امر جدی است. پس باید کاری کرد که خداو خلق راضی شوند و در فکر رضای دیگران نبود که آنها نه ارزش دارند و نه دل در گرو انقلاب سپرده اند.

————————————-

نویسنده : حجه الاسلام و المسلمین محمد تقی رهبر

برگرفته از : پاسدار اسلام :: مهر۱۳۸۳- شماره ۲۷۴
منبع : http://www.hawzah.net

/p