تعظیم و حرمت امر به نیکی

باید آنکه تواند دست از این امر و نهی باز ندارد و اگر به دست و زبان منعِ منکرات نتواند کرد به دل بکند و با آن در نسازد و با اهلِ بدع و أهواء ملایمت نکند تا از زمره ایشان نباشد.
حکایت
آورده اند که از حضرتِ حق سبحانه و تعالی وحی رسید به فرشته که فلان شهر را زیر و زبر کن و جمیع أهلِ آن شهر را هلاک ساز. فرشته گفت: الهی! فلان عابد در آن شهر است و طرفه العینی در تو عاصی نشده، او را نیز هلاک کنم؟
خطاب آمد که: آری او را نیز هلاک کن که با ایشان خواهد بود. به جهتِ آنکه هرگز به معصیت ایشان روی ترش نکرده و از اینجا معلوم می گردد که به هر حال از اهلِ بدعت کناره باید کرد و عمل ایشان را به صورت و معنی منکر باید بود و مردم را به نیکویی باید فرمود و این عمل را احتساب گویند و مباشرِ آن را محستب خوانند.
و اصل در این کار دو چیز است: یکی اخلاص و دیگری تقوی و مقرّر است که تا کسی اوّل رعایت حقوق و محدود الهی نکند و رعایای اقلیمِ وجود را که أعضا و جوارحند به حیطه ضبط درنیاورد به امر و نهیِ دیگران قیام نمودن از وی زیبا نیاید؛ «یا أیُّها الَّذینَ آمَنوا لِمَ تَقُولُونَ مالا تَفعَلُونَ؛ ای کسانی که ایمان آورده اید! چرا چیزی می گویید که انجام نمی دهید؟». (صف: ۲(
دانشت هست، کار بستن کو
خنجرت هست، صف شکستن کو
بی عمل، علم را گزند بود
با عمل، علم سودمند بود

————————————-

نویسنده : کمال الدین حسین کاشفی بیهقی سبزواری (قرن ۱۰(
برگرفته از : گنجینه :: خرداد و تیر ۱۳۸۵، شماره ۵۹
منبع : http://www.hawzah.net