اجتماعی بودن

روز گذشته تو مترو نشسته بودم و داشتم از چهار راه ولی عصر به دروازه شمیران می آمدم.کتاب “آینه شکستن خطاست”رو می خواندم. این کتاب به همت بنیاد علمی فرهنگی علامه شهید مرتضی مطهری تولید شده و مروری بر دیدگاه های استاد مطهری درباره آسیب های فرهنگی داره. این جا رسیده بودم که شهید می فرمود:

غالبا خیال می کنند که حسن خلق و لطف معاشرت و به اصطلاح امروز”اجتماعی بودن”همین است که انسان همه را با خود دوست کند. اما این برای انسان هدفدار مسلکی که فکر و ایده ای را در جامعه تعقیب می کند و درباره منفعت خودش نمی اندیشد میسر نیست. چنین انسانی خواه ناخواه یکرو و قاطع و صریح است مگر آن که منافق باشد.

در این حین مترو رسید به دروازه دولت . یک خانم و آقایی وارد شدند.نه خانمه وضعیت پوششی اش خوب بود و نه آقایه ظاهر الصلاح بود.

اندکی تامل کردم تا شاید تغییری ایجاد شود .فایده ای نداشت.جلو رفتم. به آقایه سلام کردم و گفتم آقا این خانم شماست؟

گفت: آره

گفتم: بهش بگید حجابش رو درست کنه.

در این هنگام یک نفر دیگر از اون بغل پرید وسط و با گستاخی شروع به فحاشی به من کرد که به تو چه ؟هر طور دوست داره میاد بیرون.

این حرکت شوهر خانم بدحجاب را هم گستاخ کرد و با صدای بلند گفت :زن خودمه هر طور که می خوام میارمش بیرونو قلدرانه قصد دعوا داشت.

من هم مظلومانه گفتم :به نظرم این کار هم به ضرر خودشونه و هم ضرر جامعه و من هم یک توصیه ی برادرانه کردم.قطار به دروازه شمیرون رسید و پیاده شدم.

دیدم که اون نفر اول اومد پیشم و یکی دو حرف نامربوط نثار اون آقا و خانومه کرد و گفت که من دخالت کردم که دعواتون نشه. من هم در حالی که اشتباه بودن کارش رو بهش توضیح می دادم جملات شهید مطهری رو تو ذهنم تکرار می کردم.