اهمیت و جایگاه امر به معروف و نهی از منکر

.

برای اهمیت امر به معروف و نهی از منکر از نظر امام کافیست به دستوری که در روزهای اولیه بعد از پیروزی انقلاب صادر فرمودند بنگریم:

شورای انقلاب اسلامی به موجب این مرقوم مأموریت دارد که اداره ای به اسم «امر به معروف و نهی از منکر» در مرکز تأسیس نماید؛ و شعبه های آن در تمام کشور گسترش پیدا کند؛ و این اداره؛ مستقل و در کنار دولت انقلابی اسلامی است و ناظر به اعمال دولت و ادارات دولتی و تمام اقشار ملت است. و دولت انقلاب اسلامی مأمور است که اوامر صادره از این اداره را اجرا نماید و این اداره مأمور است در سراسر کشور از منکرات به هر صورت که باشد جلوگیری نماید و حدود شرعیه را تحت نظر حاکم شرعی یا منصوب از قِبَل او، اجرا نماید و احدی از اعضای دولت و قوای انتظامی حق مزاحمت با متصدیان این اداره ندارند و در اجرای حکم و حدود الهی احدی مستثنی نیست حتّی اگر خدای نخواسته رهبر انقلاب یا رئیس دولت مرتکب چیزی شد که موجب حد شرعی است باید در مورد او اجرا شود. (صحیفه امام، ج ۹، ص ۲۱۳)

البته این دستور امام اجرا نشد. از مرحوم حجت الاسلام حاج سید احمد خمینی نقل شده که از طرف شورای انقلاب و دولت موقت آمدند و به هر وسیله ای که بود جلوی آن را گرفتند؛ …و گفتند هنوز تشکیلاتی برای به اجرا درآوردن آن نیست.(صحیفه امام، ج۹، ص۲۱۳، پاورقی)

ایشان در جای دیگر اینگونه میفرمایند:

امربه‏ معروف و نهى‏ ازمنکر، دو اصلى است در اسلام که همه چیز را میخواهد اصلاح کند؛ یعنى با این دو اصل مى‏خواهد تمام قشرهاى مسلمین را اصلاح بکند، به همه مأموریت داده. به همه، به تمام افراد زیر پرچم مأموریت داده که باید وادار کنید همه را به کارهاى صحیح و جلوگیرى کنید از کارهاى فاسد.( صحیفه نور، ج ۹، ص ۱۹۵٫)

همچنین ایشان در کتاب فقهی تحریر الوسیله با استناد به آیات و روایات اهمیت امر به معروف و نهی از منکر را اینگونه بیان می کنند:

این دو از والاترین و شریفترین واجبات مى‌باشند و به وسیلۀ اینها واجبات برپا مى‌شود، و وجوب اینها از ضروریات دین است و منکر آن در صورت توجه به لازمۀ انکار و ملزم شدن به آن از کفّار مى‌باشد. و در کتاب عزیز (قرآن) و احادیث شریفه با زبانهاى مختلف بر آنها ترغیب و توجّه شده است. خداوند متعال مى‌فرماید: «و باید از شما امتى باشند که دعوت به خیر نمایند و امر به معروف و نهى از منکر کنند، و اینان هستند که رستگارانند» سورۀ آل عمران، آیۀ ۱۰۴